Vorig jaar werd ik geïnterviewd door Esther Goedegebuure. Dat werd een heel fijn gesprek. Het was een cover-interview voor de Nouveau, wat op zich best bijzonder was omdat ik het jaar ervoor ook al op de voorpagina had gestaan. ‘Officieel’ kom je hooguit eens in de drie jaar op de cover. Maar hoofdredactrice Claudia Straatmans was zo onder de indruk van mijn boek ‘Wat ik eerder had willen weten’ dat ze bij uitkomst van Het Werkboek meteen aan de bel hing met de vraag of ik weer een groot interview wilde. Mais naturellement! 

De fotografie was in handen van Roge Neve. Roger is een fantastische fotograaf die al heel lang in New York woont en werkt. Ik ken hem nog uit de jaren tachtig toen ik zelf aan de weg timmerde als model en dolgraag door hem gefotografeerd wilde worden. Zo zie je maar; soms duurt het even maar uiteindelijk komen al je dromen uit.

Het interview vond bij mij thuis plaats. En wat ik prettig vond was dat het vooral ging over wat ik te melden heb. Esther had zich goed voorbereid en was zeer geïnteresseerd in wat ik te melden had. Vaak gaat het in interviews een beetje over mijn werk waarna er snel wordt overgeschakeld naar vragen over mijn persoonlijke leven. Dit keer kon ik losgaan over mijn werk en over waarom ik het belangrijk vind om dit werk te doen.

Fragment uit het interview:

Wat is het fijnste dat je voor jezelf bereikt heb na die lange zoektocht? ‘Dat ik niet meer bang ben.’

En wat geeft dat je? ‘Vrijheid, geluk. Als je je angst oplost, ben je jezelf, dan ben je vrij om te zeggen en te denken wat je echt wil. Ik noem het geluk. Ik ben heel vaak gelukkig, maar dat was ik ook toen ik nog bang was, alleen was ik toen ook vaak paniekerig of depressief en dat ben ik nu niet meer en dat is fantastisch. Ik kan veel meer genieten van het leven. Mijn honger naar spanning en sensatie is weg, want als je je slecht voelt, is dat afleiding. Al die afleiding mondt uit in overmatig consumentengedrag en daar gaat uiteindelijk de aarde letterlijk aan kapot. Als we allemaal meer innerlijke vrede zouden hebben, boekten we op zoveel terreinen winst.’

Een onhaalbare wens, je kunt moeilijk de hele wereld in behandeling nemen… ‘Dat is zo. Maar ik heb op de een of andere manier deze missie of roeping en al is het een druppel op een gloeiende plaat, ik hou te veel van de wereld om het niet te proberen. Als je heel goed weet wat je eigen pijn is, dan zie je die pijn in iedereen, en ik zie welke gevolgen het heeft voor het grote geheel. Ik kan niet anders dan proberen daar iets aan te doen.’